Komentarze (0)
Bardzo pouczająca jest ta historia, dlatego pragnąłem opowiedzieć ją szerzej. Przypatrzymy się jej, punkt po punkcie. Dlaczego pobrali się Doktor X i narzeczona? Czego oczekiwali od małżeństwa? Odpowiedź jest oczywista: „Powiedz mi, że jestem twoja, twoja na zawsze!". „Nie będę odtąd sam... będziemy we dwoje, serce przy sercu, dusza przy duszy!". Takiego więc daru oczekiwali od życia małżeńskiego. Oczekiwanie to nie wydaje się być dziwne czy jakieś wyjątkowe; owszem, tego oczekuje wielu narzeczonych, liczni małżonkowie. Jeśli kto zakłada małżeństwo, czyni to dlatego, że oczekuje podtrzymania lub wzrostu tego uczucia, często tak rozkosznego i satysfakcjonującego, jakiego doświadczał w narzeczeństwie, gdy zorientował się, że należy do kogoś, że znalazł kogoś, kto pragnie właśnie jego, chce być z nim w zjednoczeniu tak ścisłym, którego nie da się porównać do innych relacji ludzkich. „Kocham cię" -w ustach narzeczonych słowa te oznaczają: „Jestem twoja, jesteś mój, jesteśmy My”. Potem mijają miesiące, lata. Nierzadko pragnienie to w istocie pozostaje nietknięte, co więcej dojrzewa, wzmacnia się mimo tylu nieuniknionych trudności. Wówczas małżeństwo doznaje spokoju, intymnego szczęścia, które nieraz nie przebija na zewnątrz, ale które obydwoje dobrze znają.
Mają wszystko wspólne. Wspierają się, rozumieją; każde znajduje w drugim miejsce swego odpoczynku; każde odnajduje w obliczu drugiego swoją najprawdziwszą i najpiękniejszą cząstkę i potrafi ją przeżywać. Stąd ich więź przyczynia się do ich duchowego wzrostu, postępują naprzód, czyni ich mocnymi przy spokojnym sumieniu, że wspólnie poszukują najpiękniejszych wartości. Z odwagą stawiają czoło życiu, gdyż on nosi ją zawsze w swym wnętrzu jako obecność ożywiającą ona natomiast jest zawsze z nim i wraz z nim oddaje się własnym obowiązkom.
Istnieją małżeństwa, w których „miłość" posiada precyzyjne znaczenie. Tak więc jedno pragnie dla drugiego dobrego zdrowia, pogody ducha, pomyślności ekonomicznej, itd. Ponadto kultywują również bardziej cenne dobra, jak dobro, którym są ich dzieci, ich zdrowy i mądry wzrost. Troszczą się wspólnie o wszystkie dobra fundamentalne i niezastąpione. Największym jednak i przewyższającym wszystko „dobrem" jest to cudowne „dobro" — „być zjednoczonymi, razem" aż do najgłębszej istoty bytu, wzrastając razem i doskonaląc się wspólnie.
Oto najpełniejsza odpowiedź na nasze pytanie, jaką możemy wywnioskować z doświadczenia: miłość to radość „bycia razem", tworzenia „jednej istoty", „życia jedno w drugim", „przynależności do siebie", „chcenia i niechcenia tych samych rzeczy". Krótko mówiąc pełną miłość przedstawia możliwie najpełniejsza i totalna jedność małżonków, ubogacona radością wypływającą z tej jedności.
Claudio i Violetta Mina
Fragment z Książki: Jak pokonywać trudności małżeńskie
Zatrzymajmy się przez moment nad tą sytuacją. Jeśli małżeńskie zjednoczenie cielesne zostało zaplanowane jako fundamentalne objawienie Bożego życia i miłości w stworzeniu, a istnieje wróg Boga, który ma ogromną ochotę utrudnić nam doświadczanie Bożego życia i miłości, to jaką przyjmie on strategię? Spróbujmy się nad tym zastanowić. Bóg powiedział Adamowi, że może on do woli spożywać z każdego drzewa w ogrodzie poza „drzewem poznania dobra i zła". Jeśli to uczyni, umrze (por. Rdz 2,17). Symbolizm języka biblijnego wskazuje tu, że Bóg wyznaczył pewną granicę, której ludzkości nie wolno przekraczać. Jedynie Bóg wie, co jest dla nas najlepsze. Jako stworzenia mamy ufać Jego Opatrzności, a nie decydować o tym, co dobre, a co złe, na własną rękę. Jeśli będziemy tak postępować, zginiemy. Posłużmy się analogią. Wyobraźmy sobie człowieka, który właśnie kupił nowy samochód i zatrzymuje się przy stacji benzynowej, by po raz pierwszy zatankować paliwo. Przy zbiorniku paliwa widnieje nalepka z napisem „benzyna bezołowiowa".
Istnieje kilka sposobów kontrolowania myśli powstających odruchowo. Stosując je, dajemy sobie większe szanse świadomego wybrania pozytywnego monologu. Pierwszy ze sposobów to uświadomienie sobie obecności takich myśli. W tym pomogą nam ciągłe próby odszukiwania ich w naszym procesie myślowym, a następnie zapisywanie ich treści na kartkach papieru.
Kochana Julie!
Moi rodzice nadali mi imię po świętej Anastazji, kobiecie, która została zamęczona za swoją wiarę w V wieku, więc każdej niedzieli w czasie mszy moje imię było głośno odczytywane podczas wspomnienia świętych. Samo Stasi może dla kogoś brzmieć dziwnie. Odejmij „Ana" na początku oraz „a" na końcu i otrzymasz Stasi. Uwielbiam to imię. I jest jeszcze głębszy powód. Uczyłam się o Anastazji jeszcze w szkole podstawowej. Nie o świętej Anastazji... ale o księżniczce. Chodziły słuchy, że najmłodsza córka ostatniego cara Rosji, Anastazja, uciekła zabójcom, którzy wymordowali resztę jej rodziny. Była młodą dziewczyną, gdy jej najbliżsi ponieśli śmierć, i mówiło się, że ona nadal żyje gdzieś na świecie, incognito. Prawdziwa księżniczka w przebraniu. Różne kobiety podszywały się pod nią. Szczególnie jedna z nich była nieomal przekonująca. Anastazja wciąż pozostaje zagadką - księżniczką zgubioną w świecie, ukrytą, ale prawdziwą. Byłam nią zaintrygowana i zakochana w niej. Zaczęłam czytać wszystko, co mi wpadło w ręce, na temat historii Rosji. Z jakiegoś powodu, którego nie potrafiłam wytłumaczyć, czułam więź z tą tajemniczą księżniczką, jakiś związek z nią. Nie udawałam, że nią jestem, ale ciągle... coś ukrytego głęboko w moim sercu szeptało, że ja również jestem czymś więcej niż to widać gołym okiem. Może ja także byłam częścią rodziny królewskiej, ale moja pozycja uległa zapomnieniu. Może też żyję w przebraniu. Moje serce zaczynało bić szybciej na myśl, że jestem kobietą, która kiedyś była prawdziwą księżniczką.
Mam czterdzieści lat i chciałbym mieć dziecko. Żeniąc się 10 lat temu, nawet o tym nie myślałem, zależało mi jedynie na dobrych relacjach z żoną i na sukcesie zawodowym. Dzieci nie były mi w głowie. Gdy patrzyłem na małżeństwa naszych przyjaciół oraz na to, ile czasu pochłaniają im dzieci, nie mieściło mi się w głowie, jak można tak się poświęcać. Jednak w ostatnich latach powoli rodziło się we mnie to dziwne pragnienie: chciałem być ojcem i mieć syna. Chęć posiadania potomstwa nie ustawała, a wręcz zaczęła się nasilać. Noszę ją w sobie do dnia dzisiejszego, jednak żona nie potrafi zrozumieć tego, co się ze mną stało. Nadal trzyma się naszych wcześniejszych postanowień. Gdy powiedziałem jej o swoim pragnieniu,choć wprost nie protestowała, zauważyłem, że była zdziwiona i nieco zmieszana. Jeden z moich przyjaciół twierdzi, że nie ma czegoś takiego jak instynkt ojcowski i na pewno tutaj w grę wchodzą zaburzenia mojej osobowości. Co Pan o tym myśli?