Miłość to zjednoczenie

Bardzo pouczająca jest ta historia, dlatego pragnąłem opowiedzieć ją szerzej. Przypatrzymy  się jej, punkt po punkcie. Dlaczego pobrali się Doktor X i narzeczona? Czego oczekiwali od  małżeństwa? Odpowiedź jest oczywista: „Powiedz mi, że jestem twoja, twoja na zawsze!".  „Nie będę odtąd sam... będziemy we dwoje, serce przy sercu, dusza przy duszy!". Takiego  więc daru oczekiwali od życia małżeńskiego.  Oczekiwanie to nie wydaje się być dziwne czy jakieś wyjątkowe; owszem, tego oczekuje  wielu narzeczonych, liczni małżonkowie. Jeśli kto zakłada małżeństwo, czyni to dlatego, że  oczekuje podtrzymania lub wzrostu tego uczucia, często tak rozkosznego i satysfakcjonującego,  jakiego doświadczał w narzeczeństwie, gdy zorientował się, że należy do  kogoś, że znalazł kogoś, kto pragnie właśnie jego, chce być z nim w zjednoczeniu tak ścisłym, którego nie da się porównać do innych relacji ludzkich. „Kocham cię" -w ustach narzeczonych słowa te oznaczają: „Jestem twoja, jesteś mój, jesteśmy My”. Potem mijają miesiące, lata. Nierzadko pragnienie to w istocie pozostaje nietknięte, co więcej  dojrzewa, wzmacnia się mimo tylu nieuniknionych trudności. Wówczas małżeństwo doznaje  spokoju, intymnego szczęścia, które nieraz nie przebija na zewnątrz, ale które obydwoje  dobrze znają. 

 

Mają wszystko wspólne. Wspierają się, rozumieją; każde znajduje w drugim miejsce swego odpoczynku; każde odnajduje w obliczu drugiego swoją najprawdziwszą i najpiękniejszą  cząstkę i potrafi ją przeżywać. Stąd ich więź przyczynia się do ich duchowego wzrostu,  postępują naprzód, czyni ich mocnymi przy spokojnym sumieniu, że wspólnie poszukują  najpiękniejszych wartości.  Z odwagą stawiają czoło życiu, gdyż on nosi ją zawsze w swym wnętrzu jako obecność  ożywiającą ona natomiast jest zawsze z nim i wraz z nim oddaje się własnym obowiązkom. 

 

Istnieją małżeństwa, w których „miłość" posiada precyzyjne znaczenie. Tak więc jedno  pragnie dla drugiego dobrego zdrowia, pogody ducha, pomyślności ekonomicznej, itd.  Ponadto kultywują również bardziej cenne dobra, jak dobro, którym są ich dzieci, ich zdrowy  i mądry wzrost. Troszczą się wspólnie o wszystkie dobra fundamentalne i niezastąpione.  Największym jednak i przewyższającym wszystko „dobrem" jest to cudowne „dobro" — „być  zjednoczonymi, razem" aż do najgłębszej istoty bytu, wzrastając razem i doskonaląc się  wspólnie. 

 

Oto najpełniejsza odpowiedź na nasze pytanie, jaką możemy wywnioskować z  doświadczenia: miłość to radość „bycia razem", tworzenia „jednej istoty", „życia jedno w  drugim", „przynależności do siebie", „chcenia i niechcenia tych samych rzeczy". Krótko  mówiąc pełną miłość przedstawia możliwie najpełniejsza i totalna jedność małżonków,  ubogacona radością wypływającą z tej jedności. 

 

Claudio i Violetta Mina